Fréttasafn: 2007

Sem ég sat við sjónvarpsskjáinn í fréttatíma í gær (28. nóv.) og heyrði boðskap fjármálaráðherra um frestun og endurskoðun byggingar Landspítalans varð ég gripinn því ástandi, sem sálfræðingar kalla „dejavu“, – þetta hefi eg lifað og séð áður! – Þessi upplifun mín var augljós og ekki mjög langsótt og nátengd málinu og gerðist eitthvert árið um 1985-1986. 

Margir starfsmenn heilbrigðisþjónustunnar tóku eftir því að ekki var minnst á heilbrigðismál svo neinu næmi í áramótagreinum forystumanna stjórnmálaflokkanna. Ekki hefur heldur farið mikið fyrir umræðum um málaflokkinn síðan, nema þá helst til að hvetja til frestunar á uppbyggingu hins nýja háskólasjúkrahúss og til meiri einkareksturs í heilbrigðisgeiranum, a.m.k. af hálfu fáeinna stjórnmálamanna. Allir vilja að auki vera góðir við aldraða. 

Húsnæðismál Landspítala – háskólasjúkrahúss (LSH) eru löngu komin í þrot og er nú svo komið að mjög erfitt er orðið að sinna grundvallarstarfsemi sjúkrahússins á ásættanlegan hátt. Aðstaða fyrir sjúklinga og aðstandendur er alls óviðunandi. Auk sívaxandi eftirspurnar þjónustu bætast óhjákvæmilega við nýjungar í starfsemina og vandinn mun því aukast enn frekar ef ekkert verður að gert.